Grotduiken in België

Salmchateau

We hadden op internet een verslag gelezen van een duiktrip naar deze mijn en wilden deze locatie graag bekijken. Grotduiken op minder dan drie uur rijden, dat is al snel de moeite waard als je bedenkt dat we normaal gesproken tien tot twaalf uur moeten rijden voor een paar grotduiken. De locatie was een paar weken eerder al verkend en ditmaal zouden we er ook gaan duiken.

Zaterdag

We vertrokken zaterdagochtend met zeven man richting België, waarvan er in ieder geval vijf zouden gaan duiken. Het doel van deze trip was om de mijn onderwater te verkennen en te filmen, maar vooral om te kijken of er potentie was voor vervolgtrips.

De mijn ligt een stukje van de verharde weg en het materiaal moest dus met een steekwagentje en in rugzakken worden vervoerd. Er liep een bospaadje de heuvel op en na een aantal keer heen en weer lopen lag al het materiaal klaar voor de ingang van de mijn. De ingang bleek een klein gaatje, dat door de modder die er voor was gezakt tijdens recente regenbuien alleen nog maar kleiner was geworden. Gelukkig was er een schep beschikbaar en na wat graafwerk van Wilbert konden we alle materialen snel in de mijn brengen.

In de mijn vroegen een drietal instortingen om teamwork om de sjouwpartij minder zwaar te maken. Stages en D12's zijn normaal gesproken al zwaar, als ze door een paar klein gaatjes en onder lage plafonds door moeten worden ze nog een stuk minder handelbaar.

De ervaring die door enkelen van ons al was opgedaan tijdens EKPP projecten hielp: het delen van elkaars (gestandaardiseerde) materiaal. Hierdoor zijn er slechts drie D12's nodig voor vijf duikers. Het overige materiaal: duikkleding, argon en lamp neemt iedereen zelf mee. Er wordt verder alleen geademd uit stages zodat de D12’s niet leeg raken, behalve natuurlijk tijdens de laatste duik.

Sander, Anton en Robert zouden de eerste duik maken en zetten hun materiaal in elkaar. De ruimte waar je kon omkleden is geheel donker, dus alles gebeurt in het licht van de meegebrachte zak- en hoofdlampen. Daarna konden we via een smal trappetje te water; helder, maar koud water.

De duik begint in een kleine poel in de grote hal van de mijn. Vanuit de poel duik je de liftschacht in met een tweetal uitgangen op respectievelijk 15 en 21 meter diepte. De gang op 15 meter leidde naar een grote hal waar de lijn ophield. Dat hadden we zo snel niet verwacht dus moesten we terugvallen op onze spooltjes. De grote hal heeft een bodem op 22 meter diepte en is een centraal punt waarvandaan een aantal tunnels zich uitstrekken. Het ene spooltje werd aan het andere geknoopt om de hele mijn te kunnen verkennen. De meeste zijtunnels liepen uiteindelijk dood.

Het tweede team, Niels en Heleen, ontdekte een stuk tunnel dat niet op de provisorische kaart stond die wij in handen hadden gekregen. Ze hadden een reel meegebracht en legden er een stukje lijn in.

Na de twee duiken werden de opties besproken voor de overige duiken en de lege stages naar buiten gebracht.

Om 16 uur moesten Wilbert en Marloes helaas alweer naar huis. We hebben ze bedankt voor hun enorme hulp bij het sjouwen!

Eind van de middag zijn we eerst een maaltijd gaan koken; warme soep met brood. Daarna zijn ook Niels en Heleen weer terug naar Nederland gereden. Alleen Sander, Anton en Robert bleven achter om zondag nog te duiken.

In het bos maakten we een klein bivak met behulp van een regenponcho. Dit was geen overbodige luxe, want het heeft de gehele nacht geregend. In onze slaapzakken met Goretex hoezen was dit verder geen probleem; we hebben heerlijk geslapen.

Zondag

De zondagochtend vroeg werd besteed aan het verkennen van meerdere mijnen die zich nog in de buurt bevonden. In enkele mijnen kwamen we water tegen... zou een en ander met elkaar in verbinding staan? Gezien de oriëntatie van een van de gaten en de structuur van de bodem lijkt een verbinding voor de hand te liggen, de vraag is echter of er ook duikers doorheen passen? De tunnel die we op zaterdag vonden loopt qua richting in ieder geval exact de juiste richting uit.

Daarna hebben we onze slaapzakken opgeruimd en een ontbijtje gemaakt bij de auto; pannenkoeken met chocolade. Ook ging een Pelican case met fotomateriaal mee richting de mijn, want Anton wilde een paar goede foto's maken van de enorme droge ruimte.

Voor de duik spreken we af welke shots we gaan filmen en hoe we die precies coördineren. Anton zal voorop zwemmen, gevolgd door Robert. Sander zal zich steeds verplaatsen en ons een seintje geven als hij zich goed heeft gepositioneerd voor een volgend shot. Daarop zwemmen we hem voorbij totdat het tijd is voor de volgende shot.

Het werkt vlekkeloos. We volgen de verschillende lijnen die nu in de grote ruimte liggen en in het tunneltje dat we de dag ervoor hebben gevonden. Heleen maakt er later een mooi filmpje van voor op Wethorse.nl.

Na de duik moeten alle materialen weer terug naar de uitgang. Met frisse tegenzin begonnen we aan het sjouwen van alle spullen richting de uitgang en de terugweg. Een flinke klus die ons bijna twee uur bezig houdt.

Vlak voor ons vertrek besteden we nog een half uur aan het fotograferen van de grote ruimte. Sander en Robert dragen speciaal voor dit doel meegenomen flitsers mee, terwijl Anton foto’s maakt met een langs sluitertijd. Dit levert aardige foto’s op die een idee geven van de omvang van de ruimte.

Het was een leuke trip; erg hard werken, maar de duiken mochten er zijn. Het heeft ook mooie beelden opgeleverd. We weten echter niet of we hier nog snel terug komen. Er zijn immers nog een hoop andere mooie locaties te bekijken in de buurt en onze scout trips hebben al meer interessante locaties opgeleverd.

Sander Jansson, Anton van Rosmalen en Robert Leenen

PS: Eerder schreven we dat we een langere tunnel hadden gevonden waar we verder wilden gaan met lijn leggen. Dit was natuurlijk een 1 april grap. Gezien de vele reacties die we on- en offlist ontvingen was hij ook succesvol. :-)