GUE DIR Fundamentals opleiding
| In september 2004 was GUE instructeur Andy Kerslake weer naar Nederland gekomen om een GUE DIR Fundamentals opleiding te geven aan een aantal vrouwelijke leden van DIR-NL: Hilde Bogaerts, Petra Clerx, Marieke Zegelaar, Tyra Lunze, Ursula Looman, Jesca Zweijtzer. Dit is Jesca's verslag: |  |
Het succes van DIR-vrouwen
De eerste DIR-Female-Fundamentals opleiding
Toen mijn vriend Cor in 2002 de
GUE DIR-Fundamentals (toen nog een workshop) ging volgen, heb ik mijn beurt
overgeslagen. Maar deze zomer besloot ik van de ene op de andere dag dat
ik niet meer wilde wachten en heb me ingeschreven voor de cursus van bij
Andy Kerslake. Toen ik van de organisator de contactadressen van de andere
cursisten kreeg, bleek dat vier van de zes cursisten vrouwen waren. De twee
mannen besloten om diverse redenen hun cursus uit te stellen en uiteindelijk
hadden we, mede dankzij de inspanningen van één van de dames,
een compleet vrouwenteam. Gezien de reputatie van DIR als stoeremannenclub
was dat al bijzonder, maar het was ook nog eens een unicum in de geschiedenis
van GUE: de eerste DIR-Female-Fundamentals, of DIR-FF, was een feit!
Vrijdag: over testosteron en droogzwemmen
We hadden dus inmiddels al een paar gezellige dagen met duiken, koekjes, thee en een hoop zelfkritiek achter de rug toen we de cursus in gingen. Behalve onze instructeur zouden er nog twee mannen een rol in het gezelschap hebben: Gertjan en JP assisteerden elk een deel van het lange weekend bij het droge gedeelte als commentator en bij het natte gedeelte als cameraman om onze prestaties vast te leggen. We begonnen de vrijdagavond met een voorstelrondje en een kleine discussie. We filosofeerden wat over DIR en het teveel aan testosteron, bespraken extremisten en onze eigen doelen, en namen het schema voor de rest van het weekend door. En na een portie theorie vonden we onszelf liggend op de tafels terug om de diverse vinslagen te oefenen. Dat laatste was nog best lastig, want wat je ook doet, je merkt geen effect van je inspanningen anders dan wat spierverkrampingen op vreemde plekken – we moesten dus ineens gaan nádenken of we nu wel echt met de helicopter turn rechtsom bezig waren, terwijl sommige dingen onder water al min of meer een automatisme waren.
Zaterdag: DIR changes everything
Voordat we op de zaterdag aan onze duiken konden beginnen, moest natuurlijk eerst de uitrusting onder handen worden genomen. Ik had al uitgebreide verhalen gehoord en verslagen gelezen van mensen die al een DIR-F cursus hadden gedaan, dus ik wist dat de kans groot was dat werkelijk alles opnieuw moest worden afgesteld. Het resultaat was dat wij allemaal tijdens de duiken moeite hadden om onze schouder D-ringen terug te vinden, maar dat zal in de komende tijd nog wel wennen. Het positieve was wel dat ik nu nog comfortabeler in het water lag dan voorheen en de twee kilo lood die ik nog gebruikte met mijn dubbel-12 flessenset achterwege kon laten. Zonder dat had ik in de vierde duik dat weekend de opstijging van zes meter in zes minuten niet zo netjes kunnen uitvoeren.
Toen de harnassen dus waren aangepast en andere details waren verbeterd, konden we na nog een welverdiende lunch naar De Beldert vertrekken. We zouden twee duiken gaan maken zonder tussendoor het water uit te gaan, "anders duurt het veel te lang voordat jullie weer terug in het water zijn", verklaarde Andy. Dat namen we dan maar voor waar aan, hij zou wel uit ervaring spreken. De tweede duik moest dan wel iets korter worden dan de eerste, want we hadden met onze dubbelsets wel genoeg lucht voor 2,5 uur 'in water time', maar niemand van ons had uiteraard een P-valve.
S-drills, valve drills, fin kicks, boeitje schieten, langzame opstijgingen - alle standaardoefeningen kwamen een aantal keer voorbij. We doken in twee teams van drie en de twee mannen wisselden elkaar af bij het bekijken en beoordelen cq. filmen van de twee teams. Ik was zo druk met mezelf en mijn team bezig, dat ik van de anderen niks heb gezien, maar zo nu en dan ontwaarde ik wel een vierde met een keurend oog of een camera. Niks van aantrekken. Ik moet zorgen dat ik weet waar mijn buddy’s zijn, en dat alle exercities goed worden uitgevoerd. We hadden als we in stervorm tegenover elkaar lagen wel voortdurend de neiging om door minimale vinbewegingen naar elkaar toe te bewegen, maar gelukkig kon ik al aardig een stukje achteruit zwemmen. De videobeelden die we, na ons diner in het leslokaal, te zien kregen, waren genadeloos duidelijk. Andy gaf niet veel commentaar, afgezien van een enkele opmerking als "Oops! What's that hose doing there?" als er iets niet netjes opgeborgen was. Wij hadden daar wel meer van verwacht, maar bij navraag zei hij terecht: Je ziet zelf wat je fout doet. Daar hoef ik weinig aan toe te voegen, en zo was het ook. Het -kijk mij nou- was niet van de lucht. Maar we werden er soms ook wel even stil van. Ik wist al dat mijn houding nog niet horizontaal genoeg was, maar ondanks die wetenschap leek het tijdens de eerste dag van de cursus niet echt beter te gaan. Hilde was er al een paar keer op gewezen dat ze wel mooi horizontaal in het water lag, maar voortdurend de punten van haar vinnen richting wateroppervlak stak. En dat was op de bewegende beelden wel goed terug te zien. "Hah! There we have Miss Finny Up!" grapte Andy subtiel doch effectief. We wisten precies waar we aan moesten werken. |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Zondag: gezonde spanning
Na nog wat theorie en gasberekeningen in de vroege zondagochtend, vertrokken we de laatste cursusdag richting zwembad voor de zwemtest. Tyra was er nogal onzeker over of ze haar baantje onderwater zonder vinnen wel zou halen, maar uiteindelijk heeft iedereen de afstanden onder en boven water ruim binnen de norm gehaald. Op naar De Beldert. Om tijd te winnen aten we onze lunch daar en onder toeziend oog van een aantal -toevallig- gearriveerde DIR-mannen sprongen we het water in voor nog twee duiken. We verkeerden onder gezonde spanning, want Andy had ons beloofd dat hij het niveau wat zou opschroeven en ons verrassingen zou bezorgen. Zo kwam het dat, na de standaard S-drill en valve drill op drie meter
diepte, Petra ineens haar bril kwijt was terwijl Hilde met haar spoeltje
en boei aan het goochelen was. Wij waren in de overtuiging dat we de boei
het best van zes meter konden oplaten en ik dirigeerde Petra door middel
van handcontact naar beneden. Fout. Het arme kind zit zonder bril, dan
is het natuurlijk je prioriteit om met zo weinig mogelijk omwegen snel
aan de oppervlakte te komen! Daar hadden we even niet aan gedacht…
Bij de laatste duik was ik aan de beurt om mijn bril af te doen. Omdat
ik niet zeker wist of mijn buddy's dat in de gaten hadden, probeerde ik
met mijn ogen dicht hun aandacht te trekken door flink met mijn lamp te
bewegen. Na een paar seconden, die voor mijn gevoel toch wel iets langer
duurden, voelde ik dat mijn hand werd vastgegrepen. Door het op, neer
of heen en weer bewegen van mijn duim, begreep ik dat mijn buddy me vertelde
dat we stegen, daalden, of op dezelfde diepte bleven. Dat is alles wat
ik heb meegekregen. Eenmaal aan de oppervlakte hoorde ik dat het Hilde
was die mijn hand had vastgehouden, dat Petra me in mijn arm had geknepen,
en dat zij, terwijl ik helemaal niks zag, op commando van Andy lucht hadden
moeten delen. Intussen was ik in een heel beheerst tempo boven gekomen,
dus de dames hadden zich goed geweerd. Ons gevoel zei dat we het best
goed hadden gedaan. Het andere team was wat minder zelfverzekerd van hun
prestaties. Zij hadden wat andere complicaties te verwerken gehad, zoals
een wing die zich spontaan beetje bij beetje opblies. Dat stond niet in
de cursusboeken, maar het was de vervelende bijkomstigheid van een productiefoutje.
En als je je dat niet tijdig realiseert, levert dat een hoop extra inspanning
en frustratie op.
Carrièrevrouwen
Eenmaal terug in het leslokaal kregen we eerst de videobeelden van die dag nog te zien, wat weer de nodige uitroepen ontlokte. "Waarom hebben die mannen de hele tijd mijn achterste gefilmd!" merkte de verontwaardigde Hilde op. "Ik weet allang dat ik daar een D-ring heb hangen!" Tja. Voor ijdelheid is geen plaats. We waren in ieder geval allemaal goed in beeld geweest en Andy had genoeg gezien. Hij nam ons een voor een apart om ons te vragen wat we er zelf van hadden gevonden en verbeterpunten mee te geven voor de toekomst. Vijf dames waren onvoorwaardelijk geslaagd en de zesde moet alleen nog bij een volgende gelegenheid laten zien dat ze al haar kranen goed kan dicht- en opendraaien.
En, Andy, was het nu anders om les te geven aan een hele troep meiden? "Jazeker! Deze club had veel minder last van ego, er was minder discussie over de resultaten dan gebruikelijk". Maar verder was het gewoon een bijzonder gezellig weekend, met een goede teamspirit, en de belofte om hierna nog vaker samen te gaan duiken. Voorlopig houden we het nog even op recreatieve duiken, maar we waren het erover eens dat er te weinig vrouwen in de exploration scene zitten, dus wie weet waar je ons, carrièrevrouwen, nog gaat tegenkomen.
Jesca, Hilde, Marieke, Petra, Tyra en Ursula
Als je meer informatie wil over de Global Underwater Explorers, ga dan naar www.gue.com.
