GUE Tech1 Opleiding

Vele uren onder water in de bus van Vinkeveen al draaiend aan kranen blijkt geen vervanging te zijn voor het opbouwen van ervaring door gewoonweg te duiken. Dat hebben Tyra Lunze, Christian Batselaere en Anton van Rosmalen ervaren door niet met het beoogde GUE Tech1 brevet huiswaarts te keren na een week training in Portofino.

Christian en Anton wisten echter een jaar later in Kroatië alsnog hun Tech1 te behalen. Dit is hun verslag van tweemaal Tech1 en het behalen van een welverdiend brevet:

Tech1, Deel 1: Portofino, Italië

Zaterdag 21 mei 2005

We komen aan in Santa Marghuerita Ligura, een klein plaatsje aan de Middellandse Zee naast Portofino. Portofino Divers, de duikwinkel van GUE instructeur Bruno Borelli en tevens de plaats waarvandaan de cursus gegeven wordt blijkt nog gesloten te zijn vanwege GUE's Pantelleria Project. We ontdekken dat de tijd hier echter prima te spenderen is aan gelati en cappuccino en het vergapen aan de grote jachten en Ferrari's die hier continue langs komen. Portofino is het Monaco van Italië, dus aan chique winkels, trendy restaurants, hippe mensen, patserige auto's en dito boten geen gebrek.

Zondag volgt de eerste kennismaking met Bruno en maken we een checkduikje om de spullen te testen. Warm, helder water, mooi weer, Italiaans ijs... het belooft een mooie week te gaan worden.

Maandag 23 mei

Bij het ontbijt maken we kennis met Mario Arena, onze instructeur voor deze week. We besteden tijd aan een aantal algemene zaken zoals werken met een reel. Helaas hebben we onze enige outdoor theorieles op de enige dag met slecht weer.

De eerste duik staat in het teken van vaardigheden. We moeten de S-drill en de Valve Drill laten zien, daarnaast wat zwemmen zonder bril en het leggen van een lijn. Bij het lijnen leggen laat Mario zien wat tunnelvisie is en dat het vaak ontstaat als je mensen een simpele taak geeft onder water. Terwijl hij Chris en mij tegen houdt zwemt Tyra er in haar eentje al vrolijk lijn leggend vandoor zonder iets door te hebben. Na afloop van de duik krijgen we de video te zien en gaat Mario op alle foutjes in die we in onze twee uur onder water gemaakt hebben. Bruno zegt iets in het Italiaans en Mario vertaalt: "You are lake divers". De cursus is begonnen…

Dinsdag 24 mei

Naast theorie over gasmanagement wederom een duik van twee uur. De duik van deze dag staat weer in het teken van basisvaardigheden. Dit keer is de valve drill echter zonder masker maar natuurlijk wel met behoud van positie en buoyancy. Als we het willen mogen we ook de rest van de week zonder bril duiken, Mario vindt dat geen probleem. We leggen wat lijn en we mogen hem op de tast terug volgen. Mario is na afloop van de duik niet ontevreden en volgens hem kunnen we nieuwe zaken aan het geheel toe gaan voegen.

Woensdag 25 mei

De theorie gaat nu over Oxygen Exposure Management. Mario heeft ooit een duiker met een CNS aanval uit het water mogen halen en is hier dus erg strikt in vooral zijn realistische demonstratie van hoe een "convulsing diver" zich gedraagt liet ons allemaal even slikken. Het is trouwens een fabeltje dat een duiker die een aanval krijgt per definitie verloren is... Wederom een goede les waarom teamduiken en buddy awareness, gecombineerd met degelijke reddingstechnieken cruciaal is.

Vandaag vier duiken. Allereerst weer vaardigheden maar vanaf nu kunnen er ook dingen -toevallig- mis gaan. De eerste duik richt zich op reddingsprocedures en is verder incidentloos. Tijdens de tweede duik kom ik zonder gas te zitten terwijl Tyra lijn legt. Chris reageert snel, zo snel zelfs dat hij de lijn raakt en op mysterieuze wijze meteen vast zit. Tyra zwemt ondertussen lekker door. Als we weer compleet zijn besluit ik om terug te gaan langs de lijn. Omdat Chris vast is komen te zitten is het zicht tot nul gereduceerd. Dat betekent masker omdraaien en met het neopreenbandje voor je ogen langs de lijn weer terug zwemen. Na een paar minuten geeft Mario aan dat we onze brillen weer op kunnen zetten. Hij komt voor ons hangen, wijst ons alle drie tegelijk aan en geeft een zonder gas signaal gevolgd door een duim... Eenmaal boven gekomen legt Mario even haarfijn uit dat we helaas allen overleden zijn: we waren weg gegaan op "Rule of Halves" wat betekent dat je niet voldoende gas hebt om met twee personen terug te keren als er iets mis gaat maar dat je dus direct op moet stijgen.

Tijdens de lunch spoort Mario me onder een onderonsje aan om toch vooral gewoon een duik te maken en niet iedere keer schaapachtig een lijn uit te rollen, wachtend tot er iets mis gaat. Het is een prachtige gebied en volgens Mario zien we daar niets van op de manier waarop we bezig zijn.

Tijdens de volgende duik leggen we een lijn. Ik merk na mijn gesprek met Mario dat mijn tie-offs ineens veel verder uit elkaar komen te liggen en dat ik scholen vis zie, een paar schorpioenvissen en een octopus. We zijn zowaar aan het duiken…

Mario belooft de taskload vanaf nu nog wat verder op te gaan voeren. We dalen af en pakken de reel op die we in de vorige duik hebben achtergelaten. Ik ben aan het inreelen en Tyra zwemt voor me, Chris voelt zich niet lekker en zwemt aan de oppervlakte met ons mee. Tyra zwemt me wat te ver vooruit dus ik wil haar een signaal geven dat ze bij me moet blijven. Hmm… mijn lamp doet het niet. Kan gebeuren, we hebben net een discussie op de DIR-NL lijst gehad over backuplampen die je primaire lamp uit kunnen drukken dus dat zal het wel zijn.

Ja… hij start gewoon weer. Twee seconden later valt de lamp weer uit... vreemd. Na de derde uitvaller snap ik eindelijk dat hier vreemde krachten aan het werk zijn (Mario) en ga ik over op backup verlichting. Mijn lamp berg ik op en in de haast om aandacht van Tyra te trekken stop ik mijn lampkoord keurig -over- mijn longhose weg...

Tyra is inmiddels al zo ver vooruit, fanatiek bezig de tie-offs te verwijderen, dat ik besluit de reel te dumpen en haar achterna te zwemmen. Op dat moment hoor ik bellen aan mijn rechter kant. Het lukt me niet om gelijktijdig mijn backuplamp te pakken en mijn kraan dicht te draaien terwijl ik Tyra probeer bij te houden. Ik blijf dus achter. Uiteindelijk komt Tyra weer terug en we lossen het probleem op terwijl zij zich keurig in de lijn draait.

Eerste casino: buddy separation gevolgd door een probleem.

Aangezien ik op mijn backuplamp zit neemt Tyra het reelen over, ik zwem naast haar. Ik voel wat weerstand aan mijn kranen en draai me met een ruk om. Ik zie nog net de spool langsvliegen die Mario aan het gebruiken was om een fraaie entanglement te creëren. Ik geef de spool terug en mag als dank mijn masker ook meteen inleveren. Tyra is weer doorgezwommen en komt uiteindelijk terug. Ik ben inmiddels entangled en in zero visibility de lijn kwijt.

Tweede casino: iemand achter de duiker die aan het inreelen is.

We gaan verder. Vlak bij de secondary tie-off begint Tyra's brug hard te blazen. Tyra heeft tevens een buoyancy probleem en kijkt me verbaasd aan. Ik besluit het probleem zelf op te lossen. Ik zie bellen maar ze komen op mysterieuze wijze recht in mijn gezicht hoe ik mijn hoofd ook draai. Hierdoor kan ik niet precies zien waar de bellen vandaan komen. Uiteindelijk zie ik (na wat schijnbewegingen) dat het aan de rechter kant is dus ik begin de rechter post van Tyra dicht te draaien. Net op tijd bedenk ik me echter dat Tyra hier nog uit ademt en ik zeg haar dat ze over moet op backup. Ik zie dat de brug van Tyra blaast, draai haar manifold dicht en we stijgen op. De reel laten we liggen.

Derde casino: kraan dichtdraaien waar iemand nog uit aan het ademen is.

We doen een stop op negen meter en het lukt me net niet om binnen die tijd mijn boeitje te lanceren. Terwijl we naar zes meter gaan lanceer ik de boei. Ik ben erg bezig met de boei en ben tevens negatief. Tyra komt -toevallig- juist op dit moment zonder gas te zitten. Ik geef haar gas maar kom aan haar te hangen omdat ik nog steeds negatief ben. Eindelijk weet ik het boeitje vast te zetten. Als ik eindelijk mijn longhose los wil gooien zie ik dat mijn lichtkoord nog steeds over de longhose zit. Geheel overbodig klip ik mijn lamp af en heb nu dus spoeltje en lamp in de hand terwijl ik aan Tyra hang, de longhose losgooi en mijn buoyancy aan het herstellen ben. Uiteindelijk lossen we alle ellende op maken we de opstijging af.

Vierde casino: eentje die in Las Vegas niet zou misstaan.

Leuke duik...

Donderdag 25 mei

De dag begint met de zwemtest die zonder noemenswaardige incidenten verloopt. De eisen zijn "verzwaard" tot 400 meter in 14 minuten en dus nog steeds een lachertje. Ik vraag me af hoeveel hamburgers je moet eten om hier voor te zakken, Mario weet me echter te vertellen dat er toch echt mensen rondlopen die dit niet halen. Aan het einde van de test doe ik nog een wedstrijdje met Mario en weet hem voor te blijven, ik laat me natuurlijk niet inhalen door iemand met een roze zwembril. Vijftig meter onder water (volgens Mario kan je bonuspunten verdienen als je dat haalt) blijkt echter te ver te zijn voor me vandaag.

Vandaag drie duiken. De nadruk ligt op het maken van opstijgingen en het houden van stops. Ook vandaag gaat er weer van alles mis onder water. Chris weet op een gegeven moment zijn met een bungee vast zittende backup inclusief elastiek en bril te doneren aan Tyra (hij had reeds een kapotte tweede trap) terwijl ik een boei aan het oplaten ben. Terwijl mijn bril vol loopt van het lachen geef ik Tyra alsnog gas en weten we de oppervlakte te halen zonder dat er verder nog iets mis loopt.

Vanaf de middag duiken we met stages. We doen verschillende oefeningen gericht op het vloeiend laten verlopen van gasswitches, opstijgingen en het doorgeven van stages aan elkaar. Erg leuk allemaal. Het aantal casino's weten we binnen de perken te houden.

Vrijdag 26 mei

De theorie gaat over decompressie en tevens krijgen we vandaag het theorie-examen. Het examen is er op gericht om eventuele lacunes in onze kennis op te vullen. Ook maken we nog een mooie duik naar het wrak van een oude tanker, de Mohawk Deer.

Als we op de weg terug naar boven zijn (ik ben inmiddels de helft van mijn gas kwijt) blijkt mijn stage eveneens verdwenen te zijn. Gelukkig blijkt Mario mijn stage toevallig gevonden te hebben: "Iet was laaying on da bottam." Hij beweert echter wel dat ik hem nu bier schuldig ben.

Zaterdag 27 mei

Als afsluiter van de week maken we een ervaringsduik met trimix op het wrak van een onderzeebootjager uit de Tweede Wereldoorlog, de UJ 2207. Het is een erg mooi wrak dat bijna volledig intact op de bodem staat, het mist -slechts- de achterzijde. Ondanks dat ik inmiddels ieder moment verwacht dat er wat mis zal gaan blijft het rustig en hebben we alle tijd om het wrak te verkennen. Tijdens de decompressie komt er ook nog een grote maanvis langs om ons gezelschap te houden.

Mario geeft aan dat hij weliswaar goed kan zien dat er getraind is en dat we op elkaar ingespeeld zijn, maar zijn conclusie is echter dat hij ons nog niet sterk genoeg vindt om Tech1 volledig vrij te geven. Tech1 zou immers betekenen dat we met 18/45 naar 60 meter mogen en daar heeft hij nog onvoldoende vertrouwen in. Zijn conclusie is dat we eerst op de Noordzee ervaring op moeten gaan doen met lichte decompressieduiken met 21/35 als diepste mengsel. Als we deze ervaring eenmaal hebben opgebouwd kunnen we onze Tech1 komen afronden, voor nu moeten we ons tevreden stellen met een Recreational TriOx brevet. De grenzen die Mario gesteld heeft stellen ons echter in staat om precies te doen wat we op korte termijn voor ogen hebben: wrakduiken op de Noordzee dus we kunnen hier perfect mee uit de voeten. Daarnaast hebben we nu een excuus om veel de Noordzee op te gaan.

Conclusie

We hebben een geweldige week gehad. Ik heb het gevoel dat ik enorm veel geleerd heb en hier als duiker veel beter uit gekomen ben. Ondanks dat we van tevoren circa 60 trainingsduiken gemaakt hebben bleek onze ervaring niet voldoende te zijn om te kunnen slagen voor hetgeen waarvoor we kwamen. Eerlijk gezegd kan ik me daar wel in vinden. In de voorbereiding hebben we zeer veel aandacht besteed aan de vaardigheden zoals je ze leert tijdens je DIR Fundamentals opleiding. Sommige zaken leer je echter niet door een valve drill te doen hangend boven een platform, maar door gewoon te duiken.

Tech1, Deel 2: Rovigno, Kroatië

Een jaar na onze eerste Tech1 arriveerden Chris en ik in Rovinj (Rovigno), Kroatië om de opleiding af te maken. We duiken deze week vanuit duikcentrum Nadi Scuba. Vorig jaar waren we door Mario Arena naar huis gestuurd met de boodschap dat we een heel eind op weg waren en de theorie voor Tech1 ruimschoots beheersten, maar dat onze vaardigheden en ervaring onvoldoende waren om ons op dat moment te laten slagen.

Lichtelijk teleurgesteld, met een TriOx brevet op zak, een illusie armer maar een (of beter: veel) ervaring rijker keerden we terug naar Nederland. Met Mario's woorden naklinkend in ons hoofd besloten we dat te gaan doen wat we eigenlijk voorafgaande aan de Tech1 hadden moeten doen: Duiken!

Menig Noordzeetrip volgde. Hetgeen Mario ons geleerd had werd vele malen in de praktijk gebracht onder vele omstandigheden. Stroming, flinke golven, diepte, geen zicht, buiten wrakken en al spoedig diep er in met als hoogtepunt een exit op de tast nadat percolatie (roestdeeltjes losgekomen door onze bellen) ons in het donker zette. Het gasverbruik liep terug en het plezier steeg met de duik. Wat een enorm verschil met de duiken die we voor onze training in Italië gemaakt hadden.

De winter kwam en in plaats van de strategie te hanteren van het vorige jaar waarin keer op keer de "standaardduik" in Vinkeveen gemaakt werd waarin alle Fundamentals skills tot in den treuren werden geoefend gingen we nu lekker visjes kijken en langere, diepere duiken maken. "Oefenproblemen" verzonnen we onderweg wel als we daar zin in hadden en vaak gebeurde er dan ook niets bijzonders. Ik maakte verder nog de nodige trainingsduiken met een paar fanatieke DIR-F aspiranten en Chris deed hetzelfde bij hem in de buurt.

Toen raakte ik geblesseerd en was ik ruim twee maanden uit de running. Geen duiken dus en dat net voordat we naar Kroatië zouden gaan. Met nog maar een maand over om echt te trainen begon ik te twijfelen of we de trip wel door moesten laten gaan. Ik wilde echt niet nog een keer richting het zuiden gaan om daar te ervaren dat het niveau nog steeds onvoldoende was. Verschillende mensen wisten me echter te overtuigen dat het halen van Tech1 nu toch echt niet meer afhankelijk was van het uitvoeren van een paar extra valvedrills…

Rovigno, Kroatië

We komen een paar dagen voordat de cursus begint aan om zelf nog een paar checkduikjes te maken om al doende de puntjes op de i's te zetten: uitloding op orde te brengen en alvast te wennen aan het goede zicht. Vorig jaar was me in Portofino al opgevallen dat de lijfspreuk van menig laaglandduiker "Als je hier kan duiken, dan kan je het overal" ouderwetse onzin bleek te zijn. Andere omstandigheden dan dat je gewend bent maken een duik gewoon lastiger. Een voorbeeld: wij zijn gewend aan relatief veel stof in het water, dit maakt echter het gebruik van een lamp wel heel eenvoudig; je ziet de straal immers altijd wel. In helder water zie je de straal van je lamp, het meest belangrijke communicatiemiddel dat we hebben, dus niet of nauwelijks. Communicatie is een essentiële vaardigheid is als je in teamverband duikt, de oefenduiken bleken dus noodzakelijk om te wennen aan de veranderde omstandigheden.

Als achteraf blijkt dat ik een noodsignaal nauwelijks gezien heb grapt Chris dat we beter een buddylijn kunnen gebruiken onder deze "lastige" omstandigheden.

Onder het toeziend oog van een steeds verder groeiend aantal toeschouwers spenderen we een paar uur aan het leggen van lijnen en het volgen ervan op de tast met de bijbehorende knijp- en duwsignalen. Verder nemen we onder het genot van een pasta con verdure alle gas- en decoberekeningen nog eens door. Als laatste voorbereidende klus wacht ons nog het nauwkeurig in kaart brengen en testen van alle ijssalons van Rovigno zodat in principe geen enkele wandelroute ijsvrij hoeft te verlopen.

Nu zijn we er echt klaar voor.

Aan het ontbijt vertelt Mario dat hij gewoon verder wil gaan waar we vorig jaar gestopt zijn. We kunnen vragen stellen over de theorie als we dat willen maar in principe gaan we alleen maar duiken. Een paar gangbare internetwijsheden passeren de revue en na een welgemeend "iet ies of no iemportaance" maken we ons klaar voor de eerste duik.

Mario laat ons een paar valvedrills en S-drills uitvoeren met en zonder masker:

We leggen wat lijn en verkennen een ondiepe grot en wat kloven in de rotsen. Op de terugweg krijgt Chris terwijl hij aan het inreelen is een probleem aan zijn manifold. Het probleem wordt snel opgelost. Mario lijkt er echter zin in te hebben want dit stukje pech is slechts het begin. Pas na vele blazende automaten, wandelende lekken (materiaalpech die ineens van plaats verandert), kapotte manifolds en zonder gas situaties kunnen we, al gas delend, aan de opstijging beginnen. De opstijging vindt plaats met de nodige stops, gasswitches, het overgeven van een stage, schieten van een paar boeitjes en wat over en weer geschrijf in de wetnotes.

Een prachtige duik op een Britse Admirality Trawler die in de Tweede Wereldoorlog op een mijn gelopen is.

Allereerst staat een penetratie van de boeg gepland. Mario zal ons hier gidsen. Helaas blijkt echter dat we met stage en Pro14 niet door de deur passen. Het is wel komisch om Chris te zien worstelen in de deuropening maar we besluiten om dit deel van de duik over te slaan. Een gevecht om binnen te komen is een gevecht om buiten te komen met grote kans op siltouts, onnodig tijdverlies en andere narigheid. Tijdens het zwemmen over de galerij blijk ik aangevallen te zijn door een grote aal zoals mooi op de video te zien is.

Na een kleine 40 minuten begeeft eerst mijn manifold het waarna ik zonder gas kom te zitten en we aan de opstijging beginnen. Deze verloopt verder zonder incidenten. Tijdens de bootrit terug geeft Mario ons alvast wat leerpunten aan voor de volgende duik. Tijdens de lunch worden de tanks gevuld met trimix en maken we de planning voor de volgende duik.

De Giuseppe Dezza ligt in twee stukken op 35 meter uiteen. Tussen de twee delen zit ongeveer tweehonderd meter afstand wat al zwemmend in een minuutje of vijf te overbruggen is. Mario heeft het voorste deel van het wrak ontdekt en leidt ons rond. We zien dieptebommen en de katapulten waarmee ze gelanceerd worden, de schroeven en een vierloops stuk AA geschut.

Tijdens de oversteek naar het voorste deel van het wrak merk ik dat Chris erg snel zwemt. Mario geeft Chris een blazende eerste trap om hem af te remmen. Een maand voordat wij kwamen bleek een cursiste van Mario een deep water blackout gehad te hebben op precies het zelfde stuk als gevolg van te grote inspanning op diepte. Een beetje rust kan dus geen kwaad.

De opstijging na het bezichtigen van de boeg van het wrak verloopt rommelig. Op de video is te zien hoe Chris begint met het oplaten van zijn boeitje op 18 meter en het ding pas als we op 12 meter zijn aangekomen staat. Ondertussen doe ik een poging om hem de deco mede te delen door wat te zwaaien met mijn wetnotes. Als ik opzij kijk zie ik aan zijn hoofdschuddende bewegingen dat we geen indruk op Mario aan het maken zijn.

De Baron Gautsch is het wrak van een luxe passagierschip van Austrian Lloyd dat in de Eerste Wereldoorlog op een mijn liep. Het wrak staat grotendeels intact rechtop op de bodem en tijdens de afdaling zien we het al vanaf een meter of 10 liggen. Wat een fantastisch gezicht om een dergelijk groot wrak ineens uit de mist tevoorschijn te zien komen. We zwemmen tussen duizenden vissen over het voordek en gaan het wrak in op de bovenste verdieping. We zwemmen het schip van boeg naar steven door en bezichtigen de eetzaal van de eerste klasse, de machinekamer en de tweede klasse. We zwemmen over de eerste verdieping terug. Deze is grotendeels dichtgegroeid met mosselen en vormt zo een lange, lage gang. Weinig bewegingsruimte dus subtiel zwemwerk vereist maar wel weer fantastisch mooi.

Veel te vroeg moeten we weer omhoog. De opstijging loopt dit keer als een trein en Mario pakt het boeitje van ons af om het tenminste nog iets lastiger te maken.

Dit is beslist mijn mooiste duik tot dan toe.

Tijdens het wachten op de vrachtwagen met helium vindt de "wie kan zich het meeste optrekken" wedstrijd plaats die Mario wint. Ik leer hem vervolgens hoe je een overhang klimt onder de oude betonnen trap met open treden. Een "Double Dyno", waarbij je slechts hangend aan twee handen ineens met twee handen tegelijk naar de volgende traptrede springt, lukt net niet. Terwijl ik onder de trap hang trek ik een groot stuk totaal verrot beton naar beneden en weet bijna de man die het vulstation bemant uit te schakelen. Het stuk beton komt 1 cm naast hem neer en terwijl hij onverstoorbaar verder rookt haalt hij de brokken uit zijn jaszak…

De duik...

Het schip ligt in twee stukken op de bodem hetgeen het grote ruim makkelijk toegankelijk maakt. In tegenstelling tot de Baron Gautsch is het ruim aardedonker maar ook wel weer erg surrealistisch om door te zwemmen vanwege het licht dat door een paar gaten naar binnen komt.

Tijdens de opstijging is mijn decogas op 6 meter op. Ik switch naar backgas en we maken de deco af als gepland.

In de ochtend herhalen we ratio deco nog eens en tijdens de bootrit krijgen we pas te horen naar welk wrak we gaan. Plannen moet je on the fly kunnen, je moet immers in kunnen spelen op last-minute wijzigingen in de plannen. Een vriend van Mario van DIR-Italia, Eujenio, gaat vandaag mee als cameraman. Op de boot bevindt zich tevens een solo duiker die eigenlijk hetzelfde wil doen als wij. Hij gebruikt echter een enkele 15 literfles met EAN32 als bodemgas en zijn laatste duik is precies een jaar geleden, zoals hij ons trots vertelt.

Bij aankomst op het wrak gaan we meteen de romp van het wrak in. We zwemmen het schip in de breedte door, via een korte maar wel nauwe en erg stoffige passage. Eenmaal weer buiten het wrak zie ik Chris naar buiten komen, gevolgd door Mario, Han Solo en Eujenio in de grote wolk stof die Han voor hem gemaakt heeft. Gelukkig besluit Han daarna al snel met al zijn vrienden verder te gaan duiken en ons niet langer met zijn aanwezigheid op te zadelen, natuurlijk zonder dit even door te geven. We treffen hem aan boord weer aan dus de Darwin Award (Saluting those who improve the gene pool by removing themselves from it) blijft vandaag in de kast.

Wij maken Mario echter niet blij door het wrak als een soort overmaatse speeltuin te behandelen. Ik voel me goed en heb zin om overal in en door te kruipen. Kris-kras zwemmen we door het wrak, hoe kleiner de restrictie, hoe mooier we hem vinden. Mario blijkt zich achteraf dood te ergeren aan ons gedrag en besluit om ons voor eens en voor altijd wat respect voor het wrak bij te brengen.

Chris komt net voordat we op onze geplande bodemtijd zitten zonder gas te zitten. Ik geef hem gas maar heb al wel de hele duik last van een steeds harder lekkend masker. We beginnen aan de opstijging en omdat we korter beneden zijn geweest dan gepland en we met een noodgeval zitten wil ik de deco herberekenen. Tegelijkertijd moet er een gasswitch worden uitgevoerd en moet er een boeitje geschoten worden. Chris is geswitcht en wil ondertussen mijn longhose terug geven maar ik loop nog te prutsen met mijn stage. Ik zie dat we te diep zitten en besluit Chris niet meer te vertrouwen met het aangeven van de juiste diepte (zijn computer stond op zoet water, die van mij op zout). Het is chaos in mijn hoofd…

Als ik dan eindelijk weer een beetje tot rust gekomen ben komt Chris weer zonder gas te zitten. Ik geef mijn stage af en switch van backupautomaat naar mijn longhose. Een minuut later komt Chris weer zonder gas te zitten. Weer een minuut later hoor ik bellen achter me. Mijn hand gaat al richting mijn kraan maar ik besef me dat Chris aan mijn rechter kraan hangt. Ik steek mijn duim op en we stijgen rustig door naar de oppervlakte… we skippen al onze resterende deco.

Over de volgende duiken blijven we steeds een stijgende lijn zien in onze vaardigheden. Het valt mij op dat de progressie na een nachtje slapen veel groter is dan tussen twee opeenvolgende duiken. We bezoeken nog de wrakken van de Varese en de Romagna, beide vrachtschepen die zich rond de 40 meter bevinden. Met name de Varese is een prachtig wrak met veel mogelijkheden voor penetratie.

Na het bespreken van het theorie-examen crossen we naar de andere kant van het schiereiland. Mario geeft een demonstratie Italiaanse rijstijl en op de smalle bergweggetjes moet ik moeite doen om hem bij te houden. We huren een vissersboot in een zeer klein dorpje en na een uur varen kunnen we de diepte opzoeken.

Het wrak is ontdekt door Mario en het ziet er uit als een museum. De shotlijn ligt op een groot stuk geschut en vanaf dit punt zwemmen we via de twee schroeven aan de achterzijde naar de stuurwielen die nog op het wrak staan. Er zitten twee grote stuurwielen en een kleine naast elkaar met een wijzerplaat die de uitslag van het roer aangeeft. Naast de stuurwielen staat een grote watergekoelde mitrailleur op een draaiplateau. Op een uitkijktoren staat een richtinstrument voor het geschut. Ook dit wrak ligt in twee delen op de bodem. Het voorste deel ligt echter te ver weg om het te kunnen bereiken zonder scooter.

Wat een fantastische duik. Je kan alleen maar hopen dat mensen die dit wrak komen bezoeken er vanaf kunnen blijven om het in de huidige staat te behouden.

Na terugkomst feliciteert Mario ons met het behalen van onze Tech1 en heeft hij voor ons beiden een fles olijfolie als cadeautje.

We maken op ons verzoek nog een laatste duik met Mario en Eujenio op de Baron Gautsch. Dit keer leidt Mario ons door het wrak heen naar "wat plekjes die minder vaak bezocht worden", zoals hij dat zelf noemt. We zien kamers met badkuipen, verwarmingselementen, een fonteintje en verschillende ruimtes. Het mysterieuze strooilicht dat door enkele patrijspoorten valt is het enige licht dat we een half uur lang zien.

Nadat we het wrak uitgezwommen zijn kijken we nog even hoe een instructeur een cursiste het wrak van binnen laat zien, …door haar er in te trekken terwijl zij zich probeert vast te houden aan een uitstekend stuk staal. Als hij ziet dat hij vier toeschouwers heeft die boven hem komen hangen besluit hij zijn pogingen af te breken.

Wederom naar mijn gevoel veel te vroeg zit ik aan mijn minimale hoeveelheid gas en steek ik voor de laatste keer deze week mijn duim op.

Anton van Rosmalen en Christiaan Batselaere (en Tyra Lunze voor Deel 1)