DIR-BE duikdag Op zaterdag 28 april 2007 organiseerde de DIR-BE groep een duikdag bij Carrière de Roche Fontaine bij Franchimont in België. Dit is een steengroeve waar marmer werd gewonnen en waar je tegenwoordig tot 54 meter diep kunt duiken. Op de bodem liggen enkele wrakken en een oude straaljager. Robert Leenen was aanwezig bij dit evenement en dit is zijn verslag:

Verslag van de DIR-BE dag op 28 april 2007

Tussen de Nederlandse DIR groep en onze Belgische tegenhanger is veel contact, dus de bijbehorende duikdagen worden over en weer veel bezocht. Daarom zouden we deze keer ook weer met een aantal Nederlanders aanwezig zijn bij de duikdag van DIR-BE.

Vroeg in de ochtend verschijnt Anton van Rosmalen bij me op de stoep in Utrecht en kort daarop ook Eddy van Vliet en Tim de Lange. Alle materialen worden bij Eddy in de auto geladen, een praktische Mercedes Vito. Daarna gaan we met vier man richting Franchimont in België, een rit van ongeveer drie uur. We komen om 11:30 aan. Een groot deel van de groep is er dan al. Verder is het totaal niet druk, ondanks het zeer aangename weer.

Bij de ingang van het parkeerterrein staat een oude F84 Thunderstreak geparkeerd. Dit exemplaar staat nu weg te roesten, vergane glorie. Volgens de verhalen zou er ook eentje in het ondiepe gedeelte van de afgraving moeten liggen. Hier zou ik wel graag een kijkje willen nemen.

Bij Stephan leveren we onze duikbrevetten in voor registratie bij de eigenaar. GUE kennen ze hier niet, dus we hebben tevoren al te horen gekregen dat we onze stoffige CMAS en PADI pasjes mee moesten nemen.

Wilbert blijkt een aanvaring te hebben gehad met de eigenaar van het duikcentrum. Hij kwam wat later aan en legde een GUE brevet op de toonbank. Het vreemde pasje in combinatie met het feit dat hij Nederlands sprak irriteerde de eigenaar en daarom mocht hij niet te water. Bemiddeling van Joep zorgt er voor dat Wilbert toch kan gaan duiken na zijn lange rit, maar het is voor hem naar eigen zeggen wel de eerste en laatste keer dat hij deze locatie bezoekt.

Rond twaalven gaan de eerste duikers omkleden en te water. Het is erg warm en er is weinig schaduw op de parkeerplaats. Gelukkig kunnen we onze pakken aantrekken in een kleedruimte. Daarna gaan Anton en ik afkoelen in het koude water, terwijl we ons duikplan doornemen en opschrijven in de wetnotes. Dan lopen we naar de auto, trekken onze sets aan en gaan terug het water in. De stages liggen al klaar aan de waterkant.

Na een paar checks zwemmen we langs de oppervlakte tot waar de straaljager ongeveer moet liggen. We dalen af en komen op een meter of 5 al terecht bij de straaljager. Dit blijkt geen F84 te zijn, maar een gestripte Hawker Hunter. Na een snelle bubbelcheck bekijken we het toestel en zwemmen daarna over de rand. Hier start een lange en steile wand de diepte in, die ons rechtstreeks naar 54m kan brengen. We hebben echter een limiet van 45m afgesproken en ons gas hierop afgestemd: 21/35 trimix backgas en een alu40 stage met EAN50 voor decompressie. We dalen af langs een trap en een nagenoeg perfect verticale wand van marmer. Op 45 meter stoppen we onze afdaling. Ik schijn met mijn lamp de diepte in, maar het blijft een zwart gat onder ons. Jammer dat we geen ander gas bij ons hebben, dan hadden we de bodem kunnen bereiken. Reden om een volgende trip te plannen misschien.

We zwemmen langs de wand op 45 meter, totdat we een plateau boven ons zien. We stijgen iets op en komen terecht op een pateau op 38m diepte. Hier ligt een wrakje van een kleine sleepboot. Het zicht is redelijk goed, hoewel het natuurlijk erg donker is. Boven ons is echter een mooie groene gloed te zien van de oppervlakte. In Nederland zijn er nauwelijks locaties te vinden waar op diepte nog zoveel omgevingslicht doordringt.

Terwijl Anton en ik bij de boeg van de sleepboot naast elkaar hangen verschijnen er opeens twee duikers die ons bijna overhoop zwemmen. Hun lichtbundels zwaaien wild alle kanten op en ze komen erg onrustig over. De voorste zwemt heel erg hard om het wrakje heen, terwijl nummer twee hem probeert bij te houden. Zal wel narcose zijn. Als we ons omdraaien en onze weg willen vervolgen zien we dat de twee duikers een spoor van stofwolken hebben achtergelaten met hun wilde vinslagen. Anton laat zijn afgrijzen blijken door beide handen met gekromde vingers naar voren te steken. Jammer dat de frogkick zwemslag nog geen standaard onderdeel is van de meeste duikopleidingen.

We vervolgen onze weg naar het volgende plateau, waar we Stephan en Peter tegenkomen. Er ligt hier een wrak van een zeilboot en wat andere kleine objecten. Terwijl we de opstijging maken van 24 meter, compleet met tussenliggende stops, komen er pardoes twee duikers langs ons vallen. Beide gebruiken een enkele fles plus een stage en hebben een flitsende stroboscoop op de rug. We zien ze landen op het platform onder ons. Even later komen de twee duikers weer met een rotgang naar boven. De ene duiker doet niets, blaast zelfs niets af uit zijn trimvest. Nummer twee heeft hem vast en lijkt hem tegen te houden. Ze kijken op en zien ons boven hen hangen. Samen stuiteren ze nog even langs de steile wand en stijgen voorbij ons. Nog even heb ik de neiging om ze tegen te houden, want dit lijkt me geen gezonde opstijging. Later op de kant horen we van de Belgen dat dit een NELOS of LIFRAS oefening kan zijn, waarbij men zelfs opstijgingen maakt van 40m diepte! Gelukkig zijn dergelijke bizarre oefeningen bij de meeste organisaties al afgeschaft.

In het ondiepe gedeelte zwemmen we richting de kant. We komen hierbij nog langs een kleine houden keet met een stalen reling. Dit moet ooit aan de bovenrand van de afgraving hebben gelegen. We bergen onze stages op en komen aan de oppervlakte. Hier blijkt al en groot deel van de groep aan het water te zitten, omgekleed en wel. Het zonnetje schijnt nog steeds goed, en we warmen al weer een beetje op. We rusten uit aan de oppervlakte en brengen onze apparatuur vervolgens naar de auto.

De groep blijft nog even bij het water zitten, daarom wordt ook hier de groepsfoto gemaakt. Terwijl de rest van de groep zich richting het terras begeeft kleden wij ons om. Daarna kunnen ook wij ons begeven naar het terras voor een koud biertje. Het weer is nog goed, maar we zien al donkere wolken verschijnen. Uiteindelijk breekt het onweer los en kruipen we allemaal onder het afdak. De eigenaar laat weer even van zich horen als hij vraagt of we de houten tafels ook onder het afdak willen plaatsen. Nu blijkt hij opeens wél prima Nederlands te spreken. Wij applaudiseren hiervoor, maar hij kan het niet waarderen.

Carrière de Roche Fontaine is een mooie locatie: veel parkeerruimte, het water is goed toegankelijk, er is een kleedruimte en een bar voor na de duik. Vanwege de vele plateaus kan er voor duikers van zowel beginnend als gevorderd niveau wat te vinden zijn. De afgraving is echter wel erg klein, dus geregeld deze locatie bezoeken zal snel vervelen. Voor het maken van trainingsduiken is het echter een prima locatie. Mogelijk komen we hier nog eens terug voor een trimix duik.

Na afscheid te hebben genomen en de organisatie te hebben bedankt rijden we met z'n vieren terug naar het noorden. Onderweg gaan we nog een broodje eten bij een restaurantje in Maastricht waar Anton vroeger regelmatig een pitstop maakte tijdens zijn klimreizen. Al met al een goed bestede dag, ben benieuwd waar de Belgen volgende keer hun dag organiseren.

Robert Leenen