Wrakduiken op de Noordzee In de zomer van 2007 maakte wrakduikcharter Fogo Isle haar laatste tocht op de Noordzee. Na een zestal actieve seizoenen heeft de directie besloten het schip te verkopen, een verlies voor de Nederlandse wrakduikers. Arno Mol wilde graag nog eens samen met fotograaf Cor Kuyvenhoven duiken vanaf dit mooie schip. Dit is zijn verslag van de één na laatste trip van de Fogo Isle:

Nog één keer met de Fogo Isle mee

Toen Cor van Kuyvenhoven op DuikForum meldde dat hij op zoek was naar een buddy voor een dagje wrakduiken met de Fogo Isle aarzelde ik geen moment en liet hem weten dat ik graag met hem mee zou gaan. Toen Cor ook nog liet weten dat "De Fogo" op zeer korte termijn verkocht zou worden, en dat dit de op één na laatste trip zou worden was ik blij dat ik de kans had om nog één keer aan te monsteren op het mooiste duikschip van Nederland.

Vrijdag 15 juni 2007

Vorig jaar had ik mijn vader als verjaardagscadeau aangeboden om als passagier mee te gaan met een wrakduik trip. Aangezien mijn vader twaalf jaar van zijn leven als machinist op de grote handelsvaart heeft gewerkt vond hij het geweldig om weer eens de zee op te gaan. Die dag was dan ook zo'n succes dat we besloten om het dit jaar nog eens over te doen. Nadat ik mijn vader had opgehaald konden we op weg naar IJmuiden.

Zoals gebruikelijk werden we ook dit keer de avond voor vertrek aan boord verwacht. Nadat we onze spullen aan boord hebben gebracht en een hut toegewezen hebben gekregen ben ik mijn set alvast gaan opbouwen en testen. Cor en Jesca arriveerden enige tijd later. Normaal gesproken zijn Cor en Jesca elkaar's buddies tijdens zo'n beetje al hun Noordzee duiken, maar deze keer zou Jesca niet duiken. Ze was namelijk hoogzwanger en met nog maar twee weken te gaan kon ze niet het risico lopen om haar eerste weeën op zee te hebben. Cor daarentegen zou het risico wel nemen, maar niet zonder een noodplan; wanneer het nodig was zou men Cor met een Zodiac naar de kust brengen. Nadat ook Cor zijn set had opgebouwd namen we afscheid van Jesca en besloten we om te gaan slapen.

Zaterdag 16 juni 2007

De volgende dag werden we al vroeg gewekt door de scheepsbel van de Fogo. Na een snelle kop koffie was het tijd voor de briefing en de indeling van de buddyparen. Het wrak waar we op zouden duiken was de M.S. Tyche, een jong wrak wat nog zo goed als intact, rechtop op de bodem rust en waarvan de brug en de machinekamer nog toegankelijk is. Het doel van de duiken die we zouden maken op het wrak was om Cor de mogelijkheid te geven om foto´s van het wrak te maken waarbij ik als model zou fungeren.

Na het analyseren van onze gassen en het nogmaals testen van onze uitrusting namen we het duikplan door. Het zag er als volgt uit:

• G: Foto's, fun
• U: Cor-1, Arno-2
• E: Camera, reel, SMB, safety spool, line cutter
• E: Max. 32m, Av. ± 27m, max. 45 minuten
• D: 21-1, 18-1, 15-1, 12-1, 9-1, 6-5, 6-up
• G: Rule of ½, Turn pressure 155 bar, Minimum Gas 80 bar
• E: Wrak, scherpe delen, opstijglijn, netten/lijnen, zicht, stroming, andere duikers

Na een longhose deployment en een flow check waren we klaar om van boord te springen. De bubbelcheck zouden we uiteraard in het water doen. Eenmaal in het water was het fijn om te constateren dat het zicht goed was en dat de stroming er uit was. Eenmaal op het wrak aangekomen besloten we om eerst naar de boeg te gaan om daar de eerste foto´s te schieten. Het poseren onderwater is een kunst op zich. Ik had al de nodige ervaring opgedaan tijdens onze laatste trip naar Mexico dus dit ging me aardig af.

Al snel bleek dat we voor de echt mooie platen naar de brug en het achterschip moesten. Eenmaal daar aangekomen bleek hoe intact het schip nog steeds was. Het schip lag mooi met zijn kiel rechtop op de bodem en was nauwelijks verzand. Vooral de brug was in een goede staat en was dan ook gemakkelijk toegankelijk via de verschillende deuren en luiken. Vanuit de brug kon je zelfs de machinekamer bezoeken, en het lichtval door de vele openingen bewonderen. Het hoogte punt vond ik toch wel de prachtige achtersteven en het gangboord om de brug heen.

Je kunt wel voorstellen dat we erg teleurgesteld waren toen het tijd was om terug te gaan naar de opstijglijn. Vooral Cor had moeite om de duik niet meer door de zoeker van zijn camera te zien. :-) Na nog wat resterende minuten in de buurt van de opstijglijn doorgebracht te hebben begonnen we, na het verstrijken van de afgesproken bodemtijd, aan onze opstijging. Ondertussen was er van stroming nog steeds geen sprake, dus konden we de opstijging in horizontale trim maken zonder dat fysiek contact met de lijn nodig was. Ook de deco verliep zoals gepland en dus konden we na een opstijging van 6 minuten vanaf de 6 meter stop veilig onze hoofden boven water steken.

Na het evalueren van de duik besloten we om bij de tweede duik direct naar de brug te gaan om daar wat meer foto´s te schieten binnen in het wrak. De tijd die we moesten wachten tot aan de volgende kentering brachten we door met het ombouwen van de set, analyseren van het gas, een vette uitsmijter en een beetje kletsen met mensen die geïnteresseerd waren in onze uitrusting en het DIR duiken. Daarna was het tijd voor een siësta. En toen de scheepsbel weer ging begon het hele verhaal weer opnieuw: briefing, duikplan, pre-dive checks, etc!

Ook de tweede duik is zonder echte verrassingen gelopen zoals gepland en Cor heeft dan ook de volledige duur van de duik zijn kunsten kunnen vertonen. Ondanks dat we niet het beste zicht van de wereld hadden heeft Cor wederom bewezen dat hij absoluut specialist is met zijn camera.

Helaas komt er met deze laatste trip met de Fogo een eind aan een onvergetelijke tijd. Ik heb aan boord niet alleen het genoegen gehad om veel mede wrakduikers te ontmoeten, maar vooral ook heel veel geleerd. Naast de lol die ik heb beleefd, hebben de avonturen op de Noordzee ook de basis gelegd voor mijn interesse in het technische duiken. Ik weet nog wel dat ik mijn eerste dubbel set aanschafte speciaal voor de Noordzee, dit was een dubbel 8 liter, compleet met trekreserve, flesvoetjes en manifold.

Mijn eerste duik kan ik me nog goed herinneren: het zicht was slecht waardoor we de gidslijn kwijtraakten en door alle commotie raakte ik vervolgens ook mijn buddy kwijt. En om het verhaal compleet te maken kon ik ook de opstijglijn niet meer terugvinden. En dus was mijn eerste vrije opstijging een feit en kon ik voor de eerste keer op zee een boei schieten. ...Om vervolgens boven te komen en te constateren dat ik ook nog eens de drijflijn had gemist! Hoe heet die vent ook alweer waarnaar die wet is genoemd? Was dat niet Murphy? :-)

Eén van de mensen die ik in 2001 aan boord ontmoette was Harmen Thys Nieuwenhuis. Hij vertelde me dat hij net terug was uit Florida, waar hij een grotduikcursus had gevolgd bij GUE. En dat hij volgens het DIR systeem dook. Ik weet nog goed hoe enthousiast hij vertelde over DIR en dat hij mij uiteindelijk een papiertje gaf met daarop het webadres van Frogkick.nl. Zoals de meeste mensen moest ik in het begin niets hebben van het hele DIR gebeuren, ik vond het maar overdreven. Maar na een IANTD traject waarbij ik een hele reeks opleidingen volgde bij een instructeur die de lat verre van hoog legde kwam ik daar van terug. De DIR groep bleek het tegenovergestelde te promoten: een gedoseerd traject waarbij de nadruk lag op ervaring opbouwen i.p.v. pasjes scoren.

Sinds ik in 2000 mijn eerste Noordzeeduik maakte vanaf de Fogo Isle heb ik in de jaren die daar op volgden met veel plezier mijn wrakduiken gemaakt. Ik wil bij deze dan ook de initiatiefnemers, alle vrijwilligers en al mijn buddies bedanken voor een onvergetelijke tijd aan boord van de Fogo Isle!

Groeten,

Arno