DIR-GER meeting In het weekend van 8 en 9 december 2007 organiseerde DIR-GER, de Duitse DIR groep, weer een bijeenkomst bij de Kreidesee in Hemmoor. Dit viel samen met een trainingsweekend van de EKPP. Robert Leenen was aanwezig bij dit evenement en schreef er het volgende verslag over:

DIR-GER meeting & EKPP trainingsweekend

Via de mailinglist van het European Karst Plain Project (EKPP) werd ons begin november gemeld dat er in december een trainingsweekend georganiseerd zou worden in Hemmoor. Een aantal leden zou gaan trainen met nieuwe apparatuur en er zou kennis worden gemaakt met nieuwe supportduikers. Dit weekend zou tevens worden gecombineerd met een bijeenkomst van de Duitse groep; DIR Germany.

Van DIR-NL zouden er zes duikers bij aanwezig zijn: Theo Thonissen, Hens van Oeveren, Ward Quaghebeur, Pieter Hilkemeijer, Erwin Koekoek en Robert Leenen.

Vrijdag 7 december

Donderdagavond laat zijn Ward en ik aangekomen bij het appartement dat we delen met Hens en Theo, daarom slapen we eerst uit. We worden wakker van de lucht uit de keuken: Theo was eieren met spek aan het bakken, een prima ontbijt! Daarna eerst boodschappen doen in het dorp, want we gaan vanavond koken. We hebben genoeg flessen bij ons voor drie dagen diep duiken, dus we sjouwen ook een deel van de apparatuur naar het appartement.

Pas in de middag komen we aan bij Einstieg 1 om te gaan duiken. Dat is de meest populaire parkeerplaats aan het meer, waar je je auto goed kwijt kan en gemakkelijk te water kan gaan met je apparatuur. Vooral van belang als je een scooter gebruikt. Het was al een rustige dag met weinig duikers, maar de laatsten vertrekken net, dus we hebben heel Einstieg 1 voor onszelf!

Duiken!

Ward en ik hebben een duik gepland naar de overkant van het meer, met een maximale diepte van 55 meter. Aan de overkant is een schitterende wand die bijna verticaal loopt van de oppervlakte richting de 50 meter. Om eventueel dieper te komen moet je daarna richting het midden van het meer.

We vertrekken vanaf Einstieg 1 en volgden de weg een stukje totdat we bij een betonnen blok komen aan de linkerzijde van de weg. Hier laat Ward een heatingtube achter die hij voor het eerst gaat gebruiken tijdens de laatste stops van de decompressie. Een heatingtube is een grote waterdichte buis die batterijen bevat voor een elektrisch vest dat hij onder zijn droogpak draagt. Daarna scooteren we over de achterliggende heuvel en steken op een diepte van ongeveer 10 meter het meer over.

Aangekomen bij de overkant doemt de enorme rotswand op. In de wand staan nog enkele zeer grote bomen, een mooi gezicht. Langs de zewand dalen we af tot 40 meter. Het zicht is hier perfect; de stralen van onze lampen verdwijnen bijna in het donkerblauw van de Kreidesee. De temperatuur is trouwens behoorlijk gedaald. Hier op diepte is de watertemperatuur het hele jaar door zo'n 4 graden Celcius. De gevoelstemperatuur achter een scooter is zelfs nog wat lager, want er stroomt veel water langs je lichaam en je beweegt nauwelijks.

Ward heeft wat moeite met klaren en gaf dit aan met een paar gebaren. We gaan daarna nog iets verder, maar hij geeft aan niet dieper te kunnen gaan. We duiken al bijna 8 jaar met elkaar en dit komt bij hem wel eens vaker voor, dus is geen groot probleem. Dan maar wat minder diep. We blijven op gelijke diepte en volgen nog steeds de wand, terwijl rechts onder ons een glooiend maanlandschap ligt van zandheuvels.

Daarna beginnen we parallel aan de wand omhoog te scooteren tot we bij de eerste korte stops zijn. De scooters worden tijdelijk aan de kant gehangen, door ze tussen onze benen weg te duwen. Zo kunnen we elkaar beter aankijken tijdens het maken van de eerste stops en later de gaswissels. Op dat moment komen Hens en Theo nog langs, een stuk dieper dan wij. Op 21 meter diepte pakken we onze flessen met EAN50. We wisselen van bodemstage naar decompressiegas. Aangezien we minder lang en diep zijn geweest dan initieel gepland kunnen we de geplande decompressie wat inkorten.

We vervolgen de stops en op 12 meter aangekomen starten we de terugweg naar Einstieg 1. Op kompas steken we het meer over; een andere referentie is er niet, want er is geen bodem of kant in zicht. Je kijkt dan tijdens het scooteren naar je kompas op de linkerpols, terwijl je af en toe je diepte controleert met de bottomtimer op je rechter pols. Beide zijn duidelijk in het zicht, ondanks dat je een scooter en lamp vast hebt.

We komen uit bij de wand waar we ook waren vertrokken. Vanaf daar hebben we snel weer de locatie gevonden waar Ward zijn heatingtube heeft achtergelaten voor het laatste stukje decompressie. Hij haalt de tube tevoorschijn, clipt deze op zijn harnas en plugt de stekker in de aansluiting op zijn DUI droogpak. Mijn buddy is een gelukkig mens; na een koud avontuur ondergaat hij nu de Kentucky Fried Drysuit Experience. ...En ik ben er meteen van overtuigd dat ik mijn eigen heatingtube project ook maar eens moet afronden voor een volgende Hemmoor trip.

Eenmaal terug in ons warme apartement werden eerst de batterijen van scooters en lampen aan de laders gehangen, alvorens we met z'n vieren een pasta met salade maakten. Later kwamen Erwin en Pieter nog bij ons langs voor een drankje. Zij hadden de verdieping boven ons een apartement gehuurd en waren net gearriveerd.

Zaterdag 8 december

Reinhard en Markus van DIR-GER heten iedereen welkom. Ze vertellen kort wat het programma is voor de dag en laten daarna Ralph Wilhelm een korte briefing geven voor de introducés van hun groep.

Ward en Hoffi en ik waren gevraagd om enkele Gavin scooters af te leveren bij een paar ondiepe platformen die vlakbij Einstieg 1 aan kabels hingen. Deze scooters zijn bedoeld voor Markus Schieritz en Reinhard Buchaly, die samen een trainingsduik maken met hun RB80 rebreathers. Markus is druk bezig met zijn dubbele RB80 rebreather, onder toeziend oog van Reinhard op een enkele RB80. Markus is één van de pushduikers van de EKPP en zal later met deze configuratie exploratieduiken gaan maken in de Franse grotten. We clippen de scooters vast aan het platform en blijven even hangen om te zien hoe het hem vergaat. De dubbele RB80 blijft een imposant apparaat, bedoeld voor extreem lange grotduiken.

Daarna vervolgen we onze weg richting de Rüttler en de diepte in tot 45 meter, de grens voor onze 21/35 trimix. Op de terugweg doen we een gaswissel naar EAN50 en passeren de platformen weer om te zien dat de RB80 duikers nog steeds bezig zijn met hun oefeningen... Leuke duik!

Nadat we onze auto hebben ingeladen helpen we de overige duikers met het verslepen van hun stages en scooters. Daarna snel via ons appartement richting Restaurant Zur Linde, want daar startte om 17 uur het gezamenlijke diner. We zijn wat laat, maar er is gelukkig nog plaats. De groep had een eigen ruimte tot z'n beschikking bij de bowlingbanen, waar we kennis maken met een paar nieuwe gezichten van de Duitse groep. Na het eten is er een korte presentatie door Reinhard en Markus, waarbij de aanwezigen de kans krijgen om vragen te stellen over de materialen en procedures van de EKPP.

Na het eten verzamelen we met wat lui in het huisje van Reinhard en Markus. We bespreken de plannen voor morgen en toekomstige EKPP grotduik projecten in Frankrijk. Het is al laat als we naar ons appartement rijden...

Zondag 9 december

Vroeg in de ochtend verzamelen we weer bij Einstieg 1. Markus geeft ons een korte briefing van het duikplan; met een groep van 7 duikers oversteken naar de overkant van het meer. Dit keer niet in de breedte van het meer, maar over de volle lengte. Maximaal geplande diepte is 30 meter, dus geen decogassen nodig. Wel gebruiken de meesten van ons stages met bodemgas, al was het maar vanwege de logistieke voordelen.

We vertrekken richting de Rüttler. Markus voorop, met in zijn kielzog Torsten, Hens en Theo. Ward, Hoffi en ik sluiten de optocht af. Hoffi heeft een videolamp en -camera gemonteerd op zijn scooter en de hele duik wordt dus vastgelegd op film.

Bij de Rüttler aangekomen cirkelen we enkele malen om de betonnen constructie, om onze weg te vervolgen over een plateau op een diepte van ongeveer 20 meter. We 'vliegen' over een plateau en ondanks dat de groep erg groot is houden we de snelheid er goed in.

Na een dik half uur komen we in een gedeelte van het meer dat steeds ondieper wordt; we naderden de overkant. De bodem is hier bedekt met een tapijt van waterplanten met hier en daar een klein stukje kale modder. Markus steekt zijn duim omhoog en de anderen geven dit signaal door naar de achterste leden in het team. Eenmaal aan de oppervlakte blijven we dobberen voor een kort praatje en om ons heen te kijken. Het is een mooie dag en aan deze zijde van het meer heerst er een serene rust, in tegenstelling tot de drukte bij Einstieg 1.

Enkele minuten nadat we weer op weg zijn voor deel twee van onze duik komen we bij de enorme stijle wand. Op dat moment stopt mijn scooter plotseling. Uitgerekend aan de overkant van een groot meer als Hemmoor natuurlijk! 'Dit moet Murphy zijn', denk ik direct. Een paar pogingen om de scooter weer te activeren met de trigger volgen, maar geen respons. Daarna probeer ik de reedswitch direct te activeren met het magneetwiel. De scooter komt weer tot leven. Het lijkt dus een probleem te zijn met de trigger en gelukkig niet met de batterijen of motor. Door het magneetwiel met een vinger naar voren te drukken kan ik de tocht vervolgen. Iets minder comfortabel, maar het werkt. En het scheelt in ieder geval een sleeptocht achter een van mijn teamgenoten. Ward en Hoffi zijn een stuk voor me blijven hangen om het contact met de rest niet te verliezen. Snel sluiten we weer aan bij de groep.

Ondanks een klein probleem met de scooter is het een mooie duik. Op de kant blijkt een onderdeel van het trigger koord niet goed te zitten. Deze heb ik enkele dagen later laten repareren door mijn teamgenoot Eddy van Vliet.

We nemen afscheid van de groep en rijden naar het appartement. Daar laden we de auto weer vol met alle overige spullen en begint de 5 uur durende rit naar Nederland.

Het was weer een goede trip; veel bekenden gezien en een paar mooie trimix duiken gemaakt!

Robert Leenen